Rak szyjki macicy

Carcinoma cervicis uteri, czyli rak szyjki macicy to nowotwór złośliwy szyjki macicy. Najczęściej występującym typem tej choroby jest rak płaskonabłonkowy (ok. 75% wszystkich przypadków), rzadziej jest to rak gruczołowy. Zdarzają się także inne typy histopatologiczne. Nowotwór ten wykrywa się najczęściej u kobiet w wieku 40-55 lat, ale zdarzają się przypadki zachorowania u młodszych osób. Za rozwój choroby odpowiada wirus HPV, którym można zarazić się poprzez stosunek z zakażonym partnerem bez użycia zabezpieczeń tj. prezerwatywa. Do zarażenia się wirusem brodawczaka ludzkiego może także dojść przy kontakcie z bielizną chorego i używaniu tych samych przyborów higienicznych. Wirus ten prowadzi także do rozwoju raka krtani czy gardła u mężczyzn.

Objawy

Rak szyjki macicy może kryć się z objawami nawet kilka lat, co stanowi duże zagrożenie dla kobiet, które nie wykonują regularnych badań u lekarza. Najczęściej występujące objawy przy tej chorobie to:

krwawienie pomiędzy miesiączkami

obfitsze miesiączki

krwawienie po stosunku seksualnym

ból miednicy

wydzielina z pochwy o nieprzyjemnym zapachu

przewlekły stan zapalny w szyjce macicy (który można potwierdzić badaniem cytologicznym)

obrzęki kończyn dolnych

zaburzenia w oddawaniu moczu

zapalenie nerek, mocznica, zatrucie organizmu

Guz może uciskać także odbytnice, wtedy pojawiają się biegunki, parcia, zaparcia. Rak szyjki macicy w bardzo wczesnym stadium nie powoduje żadnego bólu i innych widocznych gołym okiem objawów, co utrudnia wczesną diagnozę. Regularne przeprowadzane badanie cytologiczne pozwala na wykrycie choroby bardzo wcześnie i zwiększa szanse na pomyślny przebieg leczenia.

Leczenie

Metoda leczenia raka szyjki macicy zależy od stopnia rozwoju choroby, stanu pacjentki oraz wieku. We wcześnie wykrytej chorobie i w jej początkowym stadium, stosuje się zabieg konizacji, czyli chirurgicznego usunięcia stożka szyjki macicy. Przy bardziej rozwiniętej chorobie stosuje się histerektomie, czyli chirurgiczne usunięcie nieprawidłowych obszarów. RSM w stopniu II-B i wyższym jest leczony za pomocą chemioterapii lub radioterapii.

Rokowania

Choroba wykryta we wczesnym stadium jest prawie całkowicie wyleczalna. Na tym etapie RSM nie wykazuje objawów i o jej wykryciu decyduje jedynie regularne badanie cytologiczne. Najważniejszym czynnikiem rokowniczym są ewentualne przerzuty choroby na daleko znajdujące się węzły chłonne czy inne narządy. Jeżeli komórki nowotworowe rozprzestrzenią się po organizmie, szanse na wyleczenie choroby spadają.